Om jonge vluchtelingen en nieuwkomers in contact te brengen met Belgische leeftijdsgenoten, zette ik het project #enwiebenjij? op in een OKAN-school (Onthaalklassen Anderstalige Nieuwkomers), en koppelde er een instagram-account en een tentoonstelling aan vast.

In de klassen installeerde ik een professionele studio met lampen en kleurenfilters. De jongeren leerden het materiaal bedienen en de bijbehorende woordenschat in het Nederlands. Een woord dat ze vast nooit meer zullen vergeten is ‘de afstandsbediening’. Want die kregen ze effectief in handen om zelf te beslissen welke ‘selfie’ op welk moment ze maakten. De kleuren kozen ze ook zelf. De anderen assisteerden telkens en kregen drie kleine fototoestellen om ‘the making of’ vast te leggen.

Op een banner in de tentoonstelling kwam het volgende :

Gentse jongeren kunnen in de instagram reageren onder de hashtag #enwiebenjij, een kleurrijk zelfportret opladen samen met een kort tekstje over zichzelf. Het portret delen, de foto’s van anderen ‘liken’ en hop, het gesprek kan beginnen.”

[ het gesprek is ook effectief begonnen met 2 klassen uit Edugo die #enwiebenjij? op het spoor waren gekomen. In juni organiseerden we een ontmoeting tussen de klassen, met ontwapenende spelen en andere triggers. Geen idee of daar blijvende contacten zijn uit voort gekomen, maar er was een zaadje geplant. ]

Trui Hanoulle / initiatief, fotograaf, leraar, organisator

In samenwerking met :
Inès Beert en Joân De Bruyckere / docenten SLO (Specifieke Leraren Opleiding), KASK, Gent
Fay Lootens, Ruben Feys en Liesbet Van Hoe / coördinator en leraars OKAN (Onthaalklassen Anderstalige Nieuwkomers), KTA-GITO Groenkouter, Gent
Gaea Schoeters / schrijver, interviewer
Het team van bibliotheek De Krook en de jongerenbib, Gent

In 2021 maakte ik het vervolgproject #enwiebenjijNU?, in samenwerking met beeldend kunstenaar Anneleen De Causmaecker en schrijver Gaea Schoeters.

Adnan, Bshr, Jessica, Kamila, Klajdi, Mayami, Mohamed, Mohammed, Naomi, Nataly, Odai, Russom, Sadia, Safwan,
Saif, Sebastian, Sebastina, Snezha, Tenzin, Tihomir en Zainab kwamen uit tien landen : Albanië, Bulgarije, Ghana, Eritrea, Irak, Nigeria, Polen, Somalië, Syrië, Tibet.

De Instagram-account #enwiebenjij? gebruikte deze hashtags :

#enwiebenjij?
#zelfportret #selfportrait
#nieuwkomers #jongeren #youngsters #newcomers #OKAN #studioselfie
#nofilter

De zelfportretten waren te zien van 2 tot 15 april 2018 in de jongerenbib van de Gentse hoofdbibliotheek De Krook.
De tentoonstelling was een digitale projectie met beelden, tekst en 2 video’s in een loop van 15 minuten.

Een aantal zelfportretten werden gepubliceerd in De Standaard en De Morgen.

After completing the 2015 #elektrogirl journey, Belgium to Istanbul return on an electric motorcycle, I initiated the annual ⚡️ Electric Night Ride meetings, in close collaboration with e-motorcycles riders from all over Europe, as a team. This is how we see and promote the events.

Pioneers. That’s what we are, each one of us. And ambassadors, that too.
Every one of us has a unique story why we first swung our leg over an electric motorcycle, and each can fill an entire night with e-stories. Yet —in the best case— we have met maybe one or two other e-bikers in real life.
Creating an international, annual ride-out to meet IRL was the solution. And riding through the night the logical timing, for it suits the silent e-bikes seamlessly. Hence the Electric Night Ride.

The Electric Night Ride is a non-commercial event for us, the e-riders, not connected to any brand, aiming to bring together passionate users, future users and interested citizens.
We equally aim at visibility, before, during and after the rides, to show the public which mobile options there are and how much fun they are, either through the event itself or through press coverage.”

For each and every Electric Night Ride, we had photographer, motorbiker and automotive enthusiast Bob Van Mol with us. He’s a regular photographer for many magazines, Motoren & Toerisme to name but one. Check out his work here.

To get a good idea about these ENR’s, have a look at the video below, made during ENR#3 in Paris in 2018.
Footage is by several participants and edited by Swiss e-rider Kaspar Walter.

The ENR’s broke unofficial records for an ⚡️-rider’s tour with all brands all along :

— ENR#1 in Antwerp, Belgium in 2016 : 55 e-bikes

— ENR#2 in Lucerne, Switzerland in 2017 : 43 e-bikes

— ENR#3 in Paris, France in 2018 was the largest number thus far : 69 e-bikes

— ENR#4 in Stuttgart, Germany in 2019 : 60 e-bikes

— ENR#5 for obvious reasons did not happen in 2020 nor in 2021, but a small team is working on it in Spain for 2022.
Updates will be posted on the #elektrogirl page on Fb and elsewhere on social media.

Ik begrijp dat niet, het verlangen van mensen om hun “ware” liefde te ontmoeten, om in heel hun leven maar één iemand lief te hebben. Ik heb er geen oordeel over, maar ik begrijp het niet. Voor mij waren al mijn liefdes waar, ik had geen van hen willen missen. Allemaal hebben ze een wereld voor me geopend. Daarover gaat dit boek.” — Violante Juarez Oliveira

Bestel de dichtbundel bij Kartonnen dozen.

Technische gegevens

Dichtbundel

Auteur : Violante Juarez Oliveira (Johanna Pas)
Uitgeverij Enig Anders Bvba – Boekhandel Kartonnen Dozen, 2016
Taal : Nederlands
Grafisch ontwerp : Trui Hanoulle

Paperback
64 pagina’s
18 x 11 cm
ISBN : 978 94 909 5221 1
Prijs : € 12.50

Vijfentwintigduizend euro. Om alle restanten van de Eerste Wereldoorlog op een akker in de Westhoek te laten verdwijnen. Natuurlijk weigert archeoloog Arne Overstijns de opdracht. Tot zijn doctoraatsbeurs plots wordt ingetrokken. Samen met twee jeugdvrienden begint hij te graven. Wanneer de vette klei zijn geheimen prijsgeeft, komen ook de verborgen agenda’s boven. Met elke spadesteek schuiven de morele grenzen op. En dan doen ze de vondst van hun leven. Meteen daarna valt de eerste dode.

Een verhaal dat graaft in de geschiedenis van Flanders Fields en flirt met de Groote Oorlog, daarbij de hormonenmaffia, een jaloers lief en nog wat andere onfrisse slapende honden wekt, om dan, met een kleine omweg langs Hitler en Stalin terug te keren naar de essentie: de mens, zijn drijfveren en de onwaarschijnlijke draagwijdte van één stommiteit.

Lees meer over Diggers op Gaea Schoeters’ website.
Het eerste hoofdstuk lezen? Download het hier.

Van Diggers werd ook een straffe trailer gemaakt, starring Reinhilde Decleir, Stefaan Degand, Hendrik van Doorn, Jeroen Van der Ven, Thomas Janssens, en… ook mijn zus en ik (de dode soldaat) en mijn neefje Anakin Ameele die toen pasgeboren was ! Diggers wou ook een film worden, en wie weet… gebeurt dat nog.

Technische gegevens

Auteur : Gaea Schoeters
Uitgeverij Manteau, 1ste druk 2011, 2de druk 2012
Taal : Nederlands
Ontwerp omslag en binnenpagina’s : Trui Hanoulle
Foto omslag : Marjan Sterckx

Paperback
608 pagina’s
21,5 x 14 cm
ISBN 978 90 223 2621 3
Prijs : € 21,95

Hunter White leeft voor de jacht op groot wild: in die ultieme krachtmeting met de natuur voelt hij dat hij leeft. Maar als hij naar Afrika vertrekt om een neushoorn te schieten, de laatste van de Big Five die hem nog ontbreekt, geeft het lot de jacht een andere wending. Zijn droom verandert algauw in een nachtmerrie die hem steeds dichter bij de duisternis in zijn eigen hart brengt. Is er nog een weg terug?

Trofee is een ode aan de wilde natuur en een scherpe kritiek op onze omgang met Afrika.

Voor de covers van hun boeken werkt Querido omzeggens altijd met Gert Dooreman, dé grafische koning der boeken, maar alle typografische keuzes binnenin en het hele zetwerk komt geregeld naar mij. Gaea en ik werken vaak samen, en we delen de liefde voor conceptuele juistheid en voor typografische details.
Om sommige paragrafen met een belangrijke wissel in tijd, ruimte of actie van elkaar te scheiden, zoek ik altijd naar een gepast symbool. In ‘Meisjes, moslims & motoren’ was dat *) een ster en een maan. Voor Trofee verzon ik een kogel, maar het moest wel de juiste zijn. Hoe minuscuul ook, hij stond er, de T-rex-kogel voor groot wild van een .577 Nitro Express-geweer. Geen hond die het merkt, die gekke miertjes van ontwerper en schrijver, maar toch.

Trofee scoort inmiddels overal. Lees meer op Gaea Schoeters’ website, beluister en bekijk interviews, of koop het boek hier.

Technische gegevens

Auteur : Gaea Schoeters
Uitgeverij Querido Fosfor, 2020
Taal : Nederlands
Ontwerp omslag : Dooreman
Ontwerp binnenpagina’s : Trui Hanoulle

Paperback
224 pagina’s
21,5 x 13,5 cm
ISBN : 978 90 214 2388 3
Prijs : € 20.00
Ook als e-book verkrijgbaar

Bilal wil dokter worden, maar dat ‘klopt’ niet voor een Paki.
Naomi wil een jongen worden, wat zo mogelijk nog gekker is.
En dus zijn ze allebei kop van jut op de speelplaats.
Gelukkig delen ze één ding: cricket.
Bilal omdat hij moet van zijn vader, want dat ‘klopt’ voor een Paki.
Naomi daarentegen heeft er talent voor, maar cricket is ‘voor jongens’…

Een wonderlijk avontuur vol verkeerde veronderstellingen, vervelende vooroordelen én… een magisch onderhemdje.

Zeg maar een Marcelleke.

Verder lezen kan online hier, op de website van Hikkies.
Via die site kan je ook een echt papieren exemplaar bestellen, en een hele rij andere Hikkies boekjes.
Liever zelf printen? Download Marcel dan hier .

Hikkies is een project van vzw Caleidoscopia in samenwerking met het Vlaams Fonds voor de Letteren. Hikkies zijn boekjes die zowel inhoudelijk, als door samenwerking met specifieke auteurs en illustratoren, een brug willen slaan tussen jonge tieners met diverse etnisch-culturele, talige en genderspecifieke achtergronden.

Technische gegevens

Jeugdboek

Auteur : Gaea Schoeters
Grafisch ontwerp : Trui Hanoulle
Uitgever : vzw Caleidoscopia, 2017

Taal : Nederlands
36 pagina’s
17 x 12 cm

Je me souviens des visages des enfants blonds – Copenhague.
De la pluie, du ciel vert-de-gris. De ma cigarette mouillée.
Se sentir libéré dans un aéroport. Étrange sentiment.
Tellement de gens. Mais pas dans le Nord. Pas dans mon nord.
Un état d’esprit. Ce putain de tarmac m’obsède. Décolle putain
mais décolle putain… ” — Sébastien Van Malleghem

In 2014 ontmoette ik Sébastien Van Malleghem. Hij wilde een boek maken en een uitgever zoeken voor zijn nieuwste reeks, North-Road, gefotografeerd in Noorwegen en IJsland. Hij wou een ontwerp laten maken, een eerste tastbaar onderzoek. We overlegden lang en grondig. Op basis van zijn indringende verhaal dat lang niet alleen over de landschappen en mensen van het noorden ging, maar evenzeer over zichzelf en de weerslag van zijn vorig werk, Police. Jarenlang was hij met de politie opgetrokken. Daarna was hij de Belgische gevangenissen in gedoken. Hij had de ruigste kanten van de mens gezien. Hij had veel gezien, teveel. Hij vond zijn leegte in het Noorden.

Mijn ontwerp werd een ‘carnet de voyage’, een kleinnood met ronde hoeken, om bij te hebben, om te lezen, na te denken, om lang naar de rauwe beelden te kijken. Een kerngesprek die Sébastien tijdens zijn residentie in Noorwegen had gehad, toonde ik in ton-sur-tin grijs, lopend tussen de pagina’s met beelden. Enkele ijsgroene pagina’s vertelden een ander, feitelijk verhaal. Op een pagina kleefde een kleine originele foto.

Het ontwerp zoals ik het voorstelde is nooit uitgevoerd. Meer nog, hij kon er zich niet in vinden. Het was te klein, de foto’s waren te klein, hij zag een veel groter boek met ruime spreads.
Ik maakte een tweede ontwerp op basis van zijn feedback, maar we lieten beide ontwerpen drukken in 1 exemplaar.
Met het tweede boek ging hij bij André Frère langs die besliste om eerst Prisons uit te geven.
Voor Prisons maakte ik het grafisch ontwerp; het boek werd uitgegeven in 2015. North-Road werd pas uitgegeven in 2017 met een andere titel, Nordic Noir, en een andere ontwerper. Maar onze eerste samenwerkingen hadden sowieso geleid tot een warme, blijvende vriendschap.

Meer informatie over Nordic Noir hier.

Bestel Nordic Noir hier.

Technical data

Photographs & text : Sébastien Van Malleghem
Design : Trui Hanoulle

Printed in 1 copy, 2014
Hardcover
148 pages with duotone images
21 x 14,4 cm

Worst, bier, Dirndls, Lederhosen, nazi’s, Wagner, Goethe, balkons met rode geraniums: dat moet Duitsland zijn! Toch?
‘Niet aan alle balkons hangen rode geraniums’ is een fotografische reis naar de stereotypen van Duitsland, langs herkenbare en minder herkenbare plekken van een land dat we denken te kennen.

Wanneer wordt [ de beeldvorming van “de ander” en “het andere” door de buitenstaander ] een stereotype? Wat zeggen deze stereotypen over hoe we naar het “andere” kijken? En hoe cultiveert deze “andere” dit beeld zelf ook en werkt het zo mee in de hand? Vertelt een stereotype ook iets over een land en zijn inwoners?”
[ … ]
Pretendeer ik zelf een andere, ‘betere’ beeldvorming te hanteren wanneer ik Duitsland fotografeer? Verval ik zelf ook niet in stereotypen? Ga ik anders naar het land kijken omdat ik er woon? — Annik Laruelle

Beelden gemaakt in Berchtesgaden, Berlijn, Binz, Bochum, Burgbernheim, Dresden, Eisenhüttenstadt, Ettal, Garmisch-Partenkirchen, Lübbenau, Murnau, Nürnberg, Oberammergau, Potsdam, Regensburg, Rothenburg ob der Tauber, Saarbrücken, Sagard, Sassnitz, Schwangau, Schönau am Königssee, Wolfsburg, Weimar en Wonsees.

Technical data

Photographs & text : © Annik Laruelle
Self published, limited edition of 20, 2019
Language : Dutch
Graphic design : Trui Hanoulle
Printed by Graphius

Paperback, softcover
136 pages with images (cover included)
26 x 19,15 cm

Booklet insert
24 pages with images
24,6 x 15 cm

The project : “This summer I’m riding overland from Belgium to Istanbul and back, on a softly whistling electric motorcycle. Recharge of 12 hours for every 250 km, ±7000 km, no highway. A unique, slow-fast journey with an ocean of time and its toes into the future. By nature it generates a great number of encounters and demands a zen mind.
Some red threads along the road: a photographic project about portraits and big emotions, a box filled with contemporary classic music, a questionnaire about renewable energy, and more.
And me, with as much fear as pride.” — Trui Hanoulle, written before departure

On 10 July 2015, I departed in Ghent from De Centrale, an old electric plant and cultural center. My return point on 24 August 2015 was SantralIstanbul, the equally old electric plant, now cultural center and energy museum belonging to the Istanbul Bilgi University.
In Ghent Bob Van Mol was the photographer, in Istanbul it was Huseyin Aldemir.

The map below shows my outbound and return journey as it really happened, with detours, back roads, last minute changes, coincidental meetings and rerouting. In total I covered 7.719 km for Ghent-Istanbul-Ghent.

Read quite a bit more on my #elektrogirl blog of the journey.
On this website in publications, you will find a good number of articles in several languages about the journey.

Technical data of the journey :

— ⚡ motorcycle : 2015 Zero Motorcycles, model DS ZF12.5 + Power Tank, i.e. 15.3 kWh (max capacity) / very generously lent to me for the journey by Patrick Naeyaert, owner of nLab, Bruges

— 275 km = range record of the journey on a single charge (no highway)

— 210-220 km = average range (no highway)

— charging time (slow charge from normal household plugs) : between 11-14 hours i.e. a nice full night of talks, coffees, dinner, shower and sleep =:-]

Read more about the technical data on my #elektrogirl blog of the journey.

Eerst versmelt het met mijn droom maar dan dringt het helder tot me door: er wordt geveegd op ons terras! Dat kan er maar een zijn. ‘Kheder is er!’ fluister ik naar het hoge bed. We springen in onze kleren en stuiven naar buiten. Het antwoord op al mijn twijfels staat verlegen te borstelen. De begroeting is onstuimig in beide richtingen. Hij blijft mijn hand pompen en doet daarna hetzelfde met Gaea’s hand. Met het schuldgevoel van een betrapte puber mompelt hij: ‘Party my friends.’ Een milliseconde heb ik nodig voor de zin steek houdt. Hij is er gewoon niet meer geraakt. Is de tijd the Iranian way uit het oog verloren en totaal vergeten ons nog iets te laten weten. We schaterlachen en schouderkloppen, met spijt van de voorbije avond en ons nakend vertrek maar vooral opgelucht dat er geen kalvers verdronken zijn. So far for taruf.

Voorzichtig pols ik of we eventueel nu bij zijn familie op bezoek kunnen. Maar hij gaat met de vrienden naar Maraveh Tappeh, zo’n kleine honderd kilometer hiervandaan. ‘Dinner two o‘clock?’ stamelt hij hoopvol. Het kan echt niet, Teheran en de luchthaven wachten. Nog daargelaten dat ‘two o’clock’, rijtijd inbegrepen, een onhaalbaar optimistische aanvangstijd is, en dan hebben we het nog niet over de uitwaaierende thee, snoep, meer thee en meer gezelligheid. Met spijt in hart en hoofd zeg ik opnieuw nee. We komen terug, we komen zeker terug beloven we, en we menen er elke syllabe van. De verwachte ‘Inshallah’ blijft niet uit, en gelijk heeft hij. Als zijn god het wil en onze levens het zullen toelaten.

Hij vraagt wat ik nog allemaal gedaan heb in die afgelopen week. Vingers schuiven over plaatsnamen en routes, her en der geïllustreerd met een passende iPhonefoto. Trots als elke Iraniër op zijn land, knikt hij goedkeurend. ‘Khaled Nabi?’ vraagt hij. We hebben toch de allerbelangrijkste plaats in deze regio bezocht? ‘Yes, we were there yesterday,’ en we herhalen het een paar keer met handgebaar over de schouder om het voorbije te bekrachtigen. Ik had eerder al gemerkt dat woorden als ‘yesterday’ en ‘x years ago’ geen lamp deden branden. Maar hij knikt begrijpend. Er wordt nu ergens op hem gewacht, dat weet ik wel zeker. Afscheid nemen van de tofste mensen die je op reis ontmoet, is altijd vreemd. Het lijkt op een kort afscheid van vrienden maar je bent je er tegelijk vlijmscherp van bewust dat het jaren kan duren voor je elkaar terugziet. Of nooit meer. We kunnen hem niet omhelzen, daarvoor is Kheder te Iraans en te traditioneel. Handen geven is al een Louise-toevoegsel. We nemen elkaars handen lang in beide handen vast, en hij stapt weg, nog steeds met gebogen hoofd. Ik kijk hem lipbijtend na.

Yesterday

Wij hebben geen haast. Van de vorige rit naar Teheran weet ik dat op de middag vertrekken ruim op tijd is. We scharrelen een ontbijt samen uit restjes, regelen een kattewas aan het aanrecht, slepen de rugzakken naar het afdak, doen de gebruikelijke room check en zetten op het gemak nog een laatste thee. Plots stuift een auto het domein op tot bij ons. Een onbekende jonge man stelt zich in communiceerbaar Engels aan ons voor. Hij is opgetrommeld door Kheder om vandaag met ons Khaled Nabi te gaan bezoeken…

‘Yesterday’ moet ik absoluut opzoeken in het Farsi.
En Kheder is Iran op zijn best.

[ Kheder overleed in augustus 2021. We zullen hem niet meer ontmoeten. Ik vond een instagram post van Caren, de zoon van Louise Firouz ]

<< Terug naar deel 5 : L’heure bleu